Spokende slaapzalen en een handje snelkookrijst

Pak je spullen, zwaai je ouders uit, neem je snoep mee en zoek een plek! Want de bus vertrekt, op weg naar Pinksterkamp in het oude, vertrouwde Rijssen. Een plek waar weer eerder zijn geweest en waar het altijd lachen is tijdens de dropping. Bleek ook nu weer, bijvoorbeeld tijdens het avontuur met de A-junioren. Waarmee Ellen en Joost onderweg graafmachines en spoken tegenkwamen, de gekste opdrachten moesten uitvoeren en uiteindelijk misschien iets te lang doorzochten naar de juiste route. De afspraak was om voor 3 uur thuis te zijn, die deadline werd niet gehaald. Gelukkig vonden we uiteindelijk onder begeleiding van de sterke arm der wet alsnog het kamphuis terug.

Zo werd het een kort nachtje, in veel opzichten, bijvoorbeeld ook voor Huub die opeens een teamgenoot in zijn bed aantrof, of had hij zich nou van kamer vergist? Voor Jeffrey Beckers begon de dag met een frisse douche in bed. Kenza, Sacha en Bella waren zo attent om het water alvast naar zijn kamer te brengen. Zeer attent, meiden!

Sowieso bleef het onrustig op de slaapzalen. Want waar waren al die tassen, kleren en kussens toch gebleven? En de slaapzakken die nog wél op hun plek lagen, waren opeens gevuld met een flinke portie snelkookrijst.

 

Goed, tijd voor de speurtocht. Die kon dit jaar echt niet misgaan, omdat we gelukkig netjes op onze mobiel via gps de route konden volgen. Laat dat maar aan de mobiele generatie over. Foutloos bereikten we het kamphuis, met onderweg een heerlijke koude pannenkoek achter de kiezen.

Met het oog op de slechte weersvoorspellingen van zondag werd geopperd om nu al het waterspel te doen. Altijd een highlight, al stel ik voor dat de leiding voortaan gevrijwaard blijft van emmers koud water in de nek. Zelfde geldt voor de waterbak, daar heb ik ook geen zin meer in.

Over de waterbak gesproken: het was weer flink raak voor sommige kinderen. Er waren zelfs jeugdleden bij die hun vieze bordje en bestek meenamen naar het wc-gebouw uit angst om het smerige macaroni-water te belanden. Begrijpelijk doch niet de bedoeling. Hier zullen we maatregelen op verzinnen.

’s Avonds was het tijd voor de spokentocht. Een klein rondje door het bos, zeer fraai opgezet en aangekleed door Stefan, Frank, Johann, Xandur en dan vergeet ik er nog een paar. Complimenten mannen. Extra jammer was het daarom dat de nervositeit een paar deelnemers te veel werd en zij deze ervaring aan zich voorbij lieten gaan. Ik kijk nu vooral naar Irma, maar ook zeker naar sommige A-junioren.

Zondag natuurlijk de zevenkamp en ’s middags kwam het inderdaad met bakken uit de hemel. Tijd genoeg om binnenshuis te oefenen voor de bonte avond. Niet tevergeefs, want wat zaten er weer een paar pareltjes van optredens bij. Ik wil vooral Ryan en Ashley uitlichten als acteertalenten in de dop. Houd deze namen in de gaten. Heel de leiding had zich uitgedost als fraaie Disney-figuren, er waren zelfs twee Aladdins die streden om slechts één Jasmine, dat duel eindigde onbeslist. Ster van de show was, zoals eigenlijk elk jaar, Jeffrey Post. Die bleek een uitstekende Ursula in huis te hebben, zij is de zeeheks uit Ariel en de kleine zeemeermin. Deze rol was Jeff op het lijf geschreven, zeker op de momenten dat hij afrekende met iets te rumoerige kinderen.

Een dag later was het alweer maandag en voor je het weet is de bus gearriveerd voor de terugreis. Ook nu weer werd Europapa luidkeels meegezonden in de bus, wat was dat toch een grote hit tijdens dit kamp. Moe, vol verhalen en met spijt in het lijf dat het voorbij is kwamen we aan in het Westerpark. Zo leuk dat praktisch de hele jeugdafdeling van Sporting West erbij was. We hebben genoten! Tot volgend jaar.